Naa Peru Surya

ఎప్పటికైనా బోర్డర్ కి వెళ్లి దేశం కోసం యుద్ధం చేస్తూ చనిపోవాలనే బలమైన ఆశయం కలిగిన సోల్జర్ సూర్య (అల్లు అర్జున్) తనకున్న అతి కోపం, ఆవేశం కారణంగా ఆర్మీ నుండి బయటకు పంపివేయబడతాడు. తిరిగి ఆర్మీలోకి రావాలన్నా, బోర్డర్ కి వెళ్లాలన్నా ఇండియాలోనే ప్రముఖ సైకియాటిస్ట్ రామకృష్ణంరాజు (అర్జున్) పర్యవేక్షణలోఉండి, అతనిచేత అన్ని విధాల ఫిట్ గా ఉన్నట్టు సర్టిఫికెట్ తీసుకురమ్మని చీఫ్ సూర్యని ఆదేశిస్తాడు.

అలా సర్టిఫికెట్ కోసం రామకృష్ణంరాజు వద్దకు వెళ్లిన సూర్య తన ప్రవర్తనను ఎలా మార్చుకున్నాడు, తండ్రి కొడుకులైన రామకృష్ణంరాజు, సూర్యల గత అనుభంధం ఎలాంటిది, చివరికి అందరికీ నచ్చినట్టు తనని తాను మార్చుకున్న సూర్య జీవితంలో ఏం కోల్పొతాడు అనేదే ఈ సినిమా.

సినిమాకి ప్రధాన బలం కథానాయకుడు సూర్య పాత్ర. ఈ పాత్రను రచయిత, దర్శకుడు వక్కంతం వంశీ మలచిన తీరు చాలా బాగుంది. కోపం, బలం, దేశభక్తి, ప్రేమ వంటి లక్షణాలు కలగలసిన సూర్య పాత్ర స్క్రీన్ మీద కనబడుతున్నంతసేపు చూసే వాళ్ళలో ఒక రకమైన కసి మైంటైన్ అవుతూ వచ్చింది. ఇదంతా ఒక ఎత్తైతే ఆ పాత్రలో అల్లు అర్జున్ నటించిన తీరు మరొక ఎత్తని చెప్పాలి. నటనలో ఆయన చూపించిన తీవ్రత సోల్జర్ సూర్య పాత్రను చాలా కాలంపాటు గుర్తుండిపోయేలా చేసింది. మాట్లాడే విధానం, నడక, డ్రెస్సింగ్ సెన్స్, రొమాన్స్, కీలమైన ఎమోషనల్ సన్నివేశాలు అన్నింటిలో కొత్త బన్నీ కనిపిస్తాడు.

వక్కంతం వంశీ గతంలో రాసిన ‘కిక్, రేసు గుర్రం, టెంపర్’ చిత్రాల్లాగానే ఈ సినిమా కథనాన్ని కూడా ఫస్టాఫ్ వరకు చాలా రేసీగా రాసుకున్నారు. కథలో నిగూఢంగా దేశానికి శత్రువులు ఎక్కడో తయారవ్వరు మన దేశంలో మనం చేసే తప్పుల వలనే తయారవుతారు, వ్యక్తిత్వాన్ని వదిలేస్తే ప్రాణాలు వదిలేసినట్టే వంటి సున్నితమైన అంశాలను బాగానే చెప్పారు. చిత్రం ఆరంభం నుండి చివరి వరకు తరచూ వచ్చే యాక్షన్ సన్నివేశాలు మంచి థ్రిల్ ఇచ్చాయి.

ప్రీ క్లైమాక్స్ ఎపిసోడ్లో హీరో పాత్ర తనలోని మార్పు వలన తాను ఏం కోల్పోతున్నాడో రియలైజ్ అవడం బాగుంది. ఇక తన నుండి అందరూ ఆశించే డ్యాన్సుల విషయంలో ప్రత్యేక శ్రద్ద తీసుకున్న అల్లు అర్జున్ మంచి మంచి డాన్స్ మూమెంట్స్ తో బాగా ఎంటర్టైన్ చేశాడు.

ఫస్టాఫ్ వరకు కథను సూర్య పాత్రను హైలెట్ చేస్తూ బాగానే నడిపిన దర్శకుడు వక్కంతం వంశీ ద్వితీయార్థానికి వచ్చే సరికి చప్పబడిపోయారు. ద్వితీయార్థంలో మొదలయ్యే అసలు కథ చెప్పుకోడానికి, వినడానికి బాగానే ఉన్నా స్క్రీన్ మీద మాత్రం ఉండాల్సినంత ప్రభావంతంగా లేదు. రెండు మూడు సన్నివేశాలు మినహా పెద్దగా ఆకట్టుకోలేకపోయింది.

ఇంటర్వెల్ సమయానికి హీరో తనని తాను మార్చుకుని, చివరికి తన లక్ష్యమైన ఇండియా సరిహద్దులకి ఎలా చేరుకుంటాడో చూడాలి అనే ఆసక్తి క్రియేట్ చేసిన దర్శకుడు సెకండాఫ్లో కథను పూర్తిగా వేరే ట్రాక్లోకి తీసుకెళ్లిపోయాడు. ఆయన తీసుకున్న ఆ టర్న్ మంచిదే అయినా ప్రేక్షకుడు ఇంప్రెస్ అయ్యే విధంగా దాని ప్రయాణం లేకపోవడంతో ద్వితీయార్థం దెబ్బతింది.

ఎప్పుడైన ప్రేక్షకుడు బాగుంటుందని ఊహించినదానికి భిన్నంగా వేరే కథనాన్ని చెప్పాలనుకున్నప్పుడు అది ప్రేక్షకుడు బాగుంటుందని కోరుకున్న దానికంటే గొప్పగా ఉండేలా చూసుకోవాలి. ఈ విషయంలోనే దర్శకుడు వంశీ కొంత తడబబడ్డారు. పైగా ప్రతినాయకుడి పాత్రలో బలం లేకపోవడం, హీరోయిన్ పాత్ర కథలో పెద్దగా ఇన్వాల్వ్ కాకపోవడం, కామెడీ, రొమాన్స్, మంచి పాటలు వంటి కమర్షియల్ అంశాలు లేకపోవడం ద్వితీయార్థాన్ని సాదా సీదాగా మిగిల్చేశాయి.

రచయితగా ‘రేసు గుర్రం, టెంపర్’ వంటి చిత్రాలతో తానేంటో నిరూపించుకున్న వక్కంతం వంశీ ఈ సినిమాతో తనలోనూ మంచి సినిమాలు తీయగల దర్శకుడున్నాడని హింట్ ఇచ్చారు. రేసీ కథనం, గుర్తుండిపోయే సూర్య పాత్ర, పవర్ ఫుల్ డైలాగులతో ఇంటర్వెల్ వరకు సినిమాను బాగానే నడిపిన ఆయన సెకండాఫ్లో మాత్రం ట్రాక్ మార్చి మంచి సందేశాలనైతే ఇవ్వగలిగారు కానీ నెమ్మదైన కథనంతో, బలహీనమైన సన్నివేశాలతో బోర్ కొట్టించారు.

సంగీత దర్శకులు విశాల్, శేఖర్ లు మంచి బ్యాక్ గ్రౌండ్ స్కోర్ ఇచ్చినా పాటలకు మూడు వంతుల న్యాయం మాత్రమే చేయగలిగారు. ఫైట్ మాస్టర్స్ రామ్ లక్ష్మణ్, కెచ్చ, పీటర్ హెయిన్స్ కంపోజ్ చేసిన యాక్షన్ స్టంట్స్ అభిమానులకు, యాక్షన్ ప్రియులకు మంచి కిక్ ఇస్తాయి. రాజీవ్ రవి సినిమాటోగ్రఫీ చాలా బాగుంది. ప్రతి ఫ్రేమ్ క్వాలిటీగా కనబడింది. కోటగిరి వెంకటేశ్వరావుగారి ఎడిటింగ్ సినిమాకు బాగా సహకరించింది. పాటలకు కంపోజ్ చేసిన నృత్యాలు బాగున్నాయి. శిరీష శ్రీధర్ లగడపాటి, బన్నీ వాస్ నిర్మాణ విలువలు సినిమాను ఒక మెట్టు పైనే నిలబెట్టాయి.

‘Naa Peru Surya, Naa Illu India’ is a hard film to describe, what with so much happening in a span of less than 3 hours. The film has all the requirements of a commercial potboiler – there’s unbridled patriotism, a love track, a family drama, an ambitious man striving to make it big in his career, several points of conflict replete with goondas and other moral dilemmas that all play out, interspersed at regular intervals with colourful and highly choreographed songs.

However, NPS is a film that is confused as to which direction it wants to take. There’s only one key point it maintains clarity about – justifying the ill behaviour of the protagonist by rewarding him for it. Anu Emmanuel plays the role of Surya’s ex-girlfriend Varsha, the woman who usually bears the brunt of his behaviour on more than one occasion. However, she or anyone in the cast have nothing much to do in the film as this is Allu Arjun’s show all the way.

Allu Arjun plays the role of Surya, a man suffering from anger issues since he was a child. Leaving home at a tender age because his father refused to enable his behaviour, Surya is an army soldier now for 7 years despite lacking the discipline to be one. His life’s ambition is to serve at the border and be unapologetic for who he is. Smoking cigars, taking lives as and when he pleases and appointing himself as the vigilante this country needs, Surya is a majorly flawed and hard character to like – especially when he mouths lines like, “Pakistani naa kodaka,” in this day and age and yet, it is he who is the hero of this tale.

NPS is the coming-of-age tale of this angry young man, who the audience expects will have learnt a thing or two about discipline, manners and patience by the end of this film. However, despite taking up the challenge to do so by the psychologist, it is no spoiler to reveal that Surya comes back to square one by the end of this tale, with everyone in his life suddenly no longer finding his behaviour reprehensible like they previously did.

The film’s premise is so interesting and the story begins with such promise that one wonders where it all went wrong by the end. A soldier’s fight while waging a war on himself to control his anger so he can achieve his goal is one that seems so evocative on paper. NPS has moments where the beauty lies in the details, it lies in the way a siren plays in the BGM whenever Surya loses his temper, in the way he turns away the rear-view mirrors of his bike because he cannot bear to see the man he has become or in the manner he describes himself as a gun without bullets.

However, as a whole, NPS is a film that is hard to like, filled with random patriotic, romantic and sentimental moments that somehow fail to come together as a whole. The characters of the film are a hard sell too, a surprisingly bold move that would’ve resulted in something amazing, if only the film had direction. It is this lack of direction and treatment that is the film’s undoing, leaving you no one left to root for.

Remarkable actors like Boman Irani, Rao Ramesh, Vennela Kishore, Pradeep Rawat and even Sarathkumar are wasted in the film, handed much less than what they deserve. Cinematographer Rajeev Ravi, who worked on films like ‘Dev D’ and ‘Mukkabaaz’ seems to have equally no scope to do much either, with only the song Sainika giving a teeny glimpse into what he’s capable of. Allu Arjun and Arjun however, are stupendous in their roles. Vishal and Shekhar’s music is a delight on-screen, both in the songs and BGM.

Walking away from the theatre, apart from Surya’s bull-headed yet strong characterisation, the only other thing that will probably stick in the audience’s mind is the vision of Allu Arjun dancing with gay abandon in Lover Also Fighter Also. Ergo, this one is strictly for Allu Arjun fans, the rest, approach with caution!