C/o Kancharapalem

It’s a noisy-little suburb in a big town, a close knit community that stands by each other in the time of need, united by their love for art. Trains pass between two parallel colonies through the day, everyone has an opinion on almost everything that surrounds them- a lot about Kancharapalem is heartwarmingly simple, ordinary and most importantly identifiable. It’s rare for a film to do a commentary on religion, stature, age and love while never stating the obvious, C/O Kancharapalem shows more than it tells and you want to pick up a piece of the place as you leave the film.

In a unique Habib Tanvir-like filmmaking experiment where the director Venkatesh Maha predominantly uses local residents as artists for a project, staying with them and telling their story to a wider audience, C/O Kancharapalem may seem another artsy-indie film on paper. However it’s the sincerity, the ability to look at the beauty behind their ordinariness that leaves behind an impact. A manager insisting that an attender sit by her side during lunch as a statement of equality, the suspicion in the community about a man’s sexuality for remaining unmarried at 49, a boy’s belief that his God has been instrumental in getting him acquainted with his lady love, these are the stories that we hear.

Anthologies aren’t alien to Telugu films-the more recent ones being Chandamama Kathalu and Vedam, yet the seamlessness with which its four sub-plots are tied up springs a surprise, that also remains the only quintessential twist in conventional-film terms. The first obvious takeaway from the film is the filmmaker’s idea of age, how your belief system changes with setbacks. 

Sundaram and Sunitha are in their pre-teens, where their liking for each other translates into underlining the word ‘Sun’ in their names. The girl’s favourite song is the Maro Charitra number ‘Bhale Bhale Magadivoy’,it’s lyrical explicitness isn’t perceived appropriate for the age, the elders around her object to it. The idea of love between the two is how the boy helps her learn the song, while they remain unaffected by the song’s intent. Another instance of showcasing honesty in love between a wine-shop boy and a prostitute too isn't quite conventional- the former accepts her enough to give her a condom, also proposing to her with a wine bottle in his hand, of the girl’s favourite brand. The oft-ignored tales of those in the 40s are the film’s soul, a ringside view of what they seek from a relationship, showcasing their wisdom, depth and understanding of life without making it sound like a gyaan-giving session is one of the film’s biggest accomplishments.

The sub-plots throw subtle hints about the direction of the narrative. The 20s something Joseph-Bhargavi’s thread delves into religious acceptance, Gaddam-Saleema’s part is about moving on from a dark past, Raju-Radha’s segment is about living life as you please and putting conventions to dust. Yet these aren’t portions that could easily be pigeonholed into a category, because the larger picture is holistic enough. That it’s shot in sync-sound is an add-on to the film’s poetic atmosphere- you hear the bhajans, the burra kathas, the trains interrupting conversations, the occasional Odia number. This doesn’t take any credit away from its lifelike humour- the mix of the lame, good and better jokes that are conversational and not ‘punches’. 

C/O Kancharapalem takes its own sweet time to establish its characters and the backdrop. One of the better aspects that emerge out of the film is the anti-stereotyping of a region, given the story is shaped by the storyteller’s deep understanding of a region’s roots which regular cinema doesn’t often put much effort into. The layered characters offer tremendous repeat value. If the director Venkatesh Maha is the brain behind this idea, he deserves credit yes. But one needs to appreciate the collaborative efforts to make this come together- including the no-nerves cast Mohan Bhagath, Karthik Ratnam, Praveena Paruchuri, Subba Rao and Radha to name a few, the sound designer, the composer and a producer who saw the potential in backing a project of this value. It’s also a blessing that the film is hitting theatres when Telugu cinema is ushering in a new wave. Let these voices raise!

కంచెర పాలెంలో అనే ఊరిలో నలభై తొమ్మిది సంవత్సరాలు వచ్చిన ఇంకా పెళ్లి కానీ రాజు అనే వ్యక్తితో ఈ కథ మొదలవుతుంది. అదే ఊరిలో ఉండే ఐదు సంవత్సరాల పిల్లలు సునీత – సుందరం మధ్య ప్రేమ కథతో పాటుగా జోసెఫ్ – భార్గవి, అలాగే గడ్డం – సలీమా ప్రేమ కథలతో ఈ సినిమా సాగుతుంది. సరదాగా సాగుతున్న ఈ ప్రేమ కథలకు మతం, కులం, వయస్సు, అంతస్తు ఇలా సమాజంలోని ముఖ్యమైన సామాజిక అంశాలన్నీ ఈ ప్రేమ కథలకు అడ్డుగోడగా నిలుస్తాయి.

మరి ఈ ప్రేమికులు ఆ అడ్డుగోడల నుండి తప్పించుకొని తమ ప్రేమను గెలిపించుకున్నారా ? లేక ఆ మతం, కులం పిచ్చికి తమ ప్రేమలో ఓడిపోయారా ? అసలు ఈ ప్రేమ కథలన్నిటికి ఉన్న సంబధం ఏమిటి ? ఈ కథల్లోని పాత్రలన్ని ఒకే కథలో ఏ విధంగా కలుస్తాయి ? లాంటి విషయాలు తెలియాలంటే ఈ చిత్రం చూడాల్సిందే.

ఈ సినిమాకి ప్రధానంగా ప్లస్ పాయింట్.. ఈ కథ జరిగిన నేపధ్యమే అని చెప్పాలి. సినిమా చూస్తున్నంత సేపు కంచెర పాలెం అనే ఊరిలోకి వెళ్లి ఆ పాత్రలను మనం దగ్గరనుండి చూస్తున్న ఫీలింగ్ కలుగుతుంది. దర్శకుడు మహా రాసుకున్న సున్నితమైన ప్రేమ కథలు కూడా ఈ సినిమాకు ప్రధాన బలం. ముఖ్యంగా ఆయన భావోద్వేగమైన పాత్రలతో సున్నితమైన హాస్యాన్ని పండించిన విధానం అబ్బురపరుస్తుంది.

అలాగే ప్రధానంగా సాగే నాలుగు ప్రేమ కథలు కూడా ప్రేక్షకుడ్ని సినిమాతో పాటే ప్రయాణించేలా చేస్తాయి. వీటితో పాటు మహా టేకింగ్ సినిమాకు కావాల్సినంత సహజత్వాన్ని అందించింది. కథనంలో ఫ్లో తగ్గుతుంది అనుకునే సమయానికి ఒక ఎమోషనల్ సీన్ లేదా ఫన్ సీన్ వస్తూ సినిమా పై ఆసక్తిని పెంచుతాయి.

దాంతో పాటు కథలోని ప్రతి పాత్ర చాలా సహజంగా ఉంటుంది. ప్రతి పాత్ర అర్ధవంతగా సాగుతూ కథను అంతర్లీనంగా ముందుకు నడుపుతుంది.

ఇక ఈ సినిమాలో ప్రేమ, కామెడీ, మరియు కులం, మతం వంటి సున్నితమైన అంశాలను వాటి వల్ల మనుషులు పడుతున్న ఇబ్బందలను చూపించటం నేటి సమాజంలో కూడా కొంతమంది కుల మత పిచ్చితో ఎంత మూర్ఖంగా ఉంటారో అని కొన్ని కఠినమైన వాస్తవాలను చాలా వాస్తవికంగా చూపించటం ఆకట్టుకుంటుంది.

మహా రాసుకున్న స్క్రీన్ ప్లేలో ప్రతి పాత్రను కథలోకి తీసుకొచ్చిన విధానం మెచ్చుకోదగినది. ఇక 50 ఏళ్ల వయస్సులో ఉన్న రాజు – రాధ ప్రేమ కథ, చాలా సరదాగా సాగుతూ మంచి అనుభూతిని మిగులుస్తోంది. అలాగే గడ్డం సలీమా విషాదపు ప్రేమ కథ భావోద్వేగాలతో మన హృదయాన్ని కదిలిస్తాయి. ఇదే కోవకు చెందే మరో ప్రేమ కథ జోసెఫ్ – భార్గవిలది. ఇక పిల్లలు సునీత సుందరం ప్రేమ మన చిన్న నాటి జ్ఞాపకాలను గుర్తుకు తెస్తోంది.

సినిమా చివరకి వచ్చేసరికి పాత్రలకు ఏం జరుగుతుందో అనే ఉత్సుకతను దర్శకుడు బాగా మెయిటైన్ చేశాడు. క్లైమాక్స్ ముగిసే సరికి సినిమా మీద మంచి భావేద్వేగంతో కూడుకున్న అనుభూతి కలుగుతుంది.

ఇక ఫైనల్ గా స్వీకర్ అగస్తి అందించిన నేపధ్య సంగీతం ఈ సినిమాకే హైలెట్. అగస్తి తన మ్యూజిక్ తో మ్యాజిక్ చేశాడు.

కథ, పాత్రల పరంగా ఎలాంటి వంకా పెట్టలేని పనితీరుని కనబర్చిన దర్శకుడు మహా కథను మొదలు పెట్టడంలో మాత్రం చాలా నెమ్మదిగా కనిపించారు. పాత్రలు పరిచయానికి సమయం తీసుకున్నారనుకున్నా.. మొదటి ఇరవై నిముషాలు ఈ సినిమా స్థాయికి తగట్లు లేదు.

అందరూ నూతన నటినటులతోనే సినిమాని తెరకెక్కించడం ఈ సినిమా ఫలితాన్ని కొంతవరకు దెబ్బతీస్తుందనే చెప్పాలి. పైగా ఎలాంటి కమర్షియల్ హంగులు ఆర్భాటాలు లేకపోవడంతో, రెగ్యులర్ కమర్షియల్ ఎలిమెంట్స్ కి అలవాటు పడ్డ ప్రేక్షకులను ఏ స్థాయిలో మెప్పిస్తుందో చూడాలి.

జోసెఫ్ ప్రేమలో పడే బ్రాహ్మణ యువతి భార్గవి ప్రేమ కథ బాగా వివరించినప్పటికీ, వారి కథను తేలికగా ముగించడం సంతృప్తికరంగా అనిపించదు.

మహా దర్శకుడిగా రచయితగా ఈ సినిమాకు పూర్తి న్యాయం చేశారు. మంచి కథ, ఆసక్తికరమైన పాత్రలతో చిత్రాన్ని అందంగా తీర్చిదిద్దారు. ఫన్, ఎమోషన్ వంటి అంశాలని సమపాళ్లలో ఉంచి సగటు ప్రేక్షకుడిని అలరించే సినిమాను తయారుచేశారు. కాకపోతే సినిమా మొదటి ఇరవై నిముషాల పై ఇంకొంచెం శ్రద్ధ పెట్టి ఉంటే బాగుండేది.

సంగీత దర్శకుడు స్వీకర్ అగస్తి అందించిన నేపధ్య సంగీతం అద్భుతంగా ఉంది. ఇలాంటి చిన్న చిత్రానికి అగస్తి చాలా కాలం గుర్తుండిపోయే పనితనం కనబర్చారు. సినిమాటోగ్రఫీ సినిమాకి తగట్లు ఉంది. సన్నివేశాలన్నీ చాలా సహజంగా సినిమా మూడ్ కి అనుగుణంగా నడుస్తాయి.

నిర్మాత పరుచూరి విజయ ప్రవీణాను ఇలాంటి చిత్రాన్ని నిర్మిచినందుకు అభినందించి తీరాలి. నిర్మాత పాటించిన ప్రొడక్షన్ డిజైన్ కూడా ఆకట్టుకుంటుంది. ఇంత మంచి చిత్రాన్ని ప్రోత్సహిస్తున్న రానాను కూడా అభినందించి తీరాలి.

ప్రముఖ నిర్మాణ సంస్థ సురేష్ ప్రొడక్షన్స్ పతాకం పై ‘రానా దగ్గుబాటి’ సమర్పణలో నూతన దర్శకుడు మహా దర్శకత్వంలో వచ్చిన ‘కేరాఫ్ కంచెర పాలెం’ చిత్రం సగటు ప్రేక్షకుడ్ని భావేద్వేగమైన ప్రేమ కథలతో, సున్నితమైన హాస్యంతో మెప్పిస్తుంది అనడంలో ఎలాంటి సందేహం లేదు. ప్రధానంగా సినిమా చూస్తున్నంత సేపు కంచెర పాలెం అనే ఊరిలోకి వెళ్లి ఆ పాత్రలను మనం దగ్గరనుండి చూస్తున్న ఫీలింగ్ కలుగుతుంది. కాకపోతే ఎలాంటి కమర్షియల్ హంగులు ఆర్భాటాలు లేని ఈ సినిమా.. రెగ్యులర్ కమర్షియల్ ఎలిమెంట్స్ కి అలవాటు పడ్డ ప్రేక్షకులకు అంతగా నచ్చకపోవచ్చు.

కానీ దర్శకుడు ‘మహా’ రాసుకున్న ప్రేమ కథలు, పాత్రలు, ఆ పాత్రాల తాలూకు సంఘర్షణలు.. మళ్లీ ఆ కథలను పాత్రలను ఒకే కథలోకి కలిపిన విధానం బాగా ఆకట్టుకుంటుంది. మొత్తం మీద ఈ సినిమా మంచి చిత్రాలని కోరుకునే ప్రేక్షకులకు మంచి చాయిస్ అవుతుందనడంలో సందేహం లేదు.