Happy sardar

Story: Happy Singh falls for Malayali girl Mary, but they want to get married with their parent’s blessings. And how easy is that?

Review: Cross-cultural romances are often ‘explosive’ affairs both on and off screen in our country, thanks to parents who stick to their guns, while youngsters are unconcerned about region and religion. But cultural differences in love stories are also fertile ground for comedy if executed well. Does Happy Sardar tap this well?

Punjabi-Malayali boy Happy Singh (Kalidas) and Mary (Merin Philip), a Knanaya girl fall in love. But then comes the trickiest part – making their families fall in love. They set out to win over the parents, but like anyone can guess, it’s no cakewalk.

The film is light and frothy in parts. Kalidas has a decent screen presence as a young Mallu Sardar. New girl Merin looks cute in her different get ups. There are a few good jokes by Sharafudheen’s character. It’s not always that one gets to see ceremonies of communities, such as the Knanayas, on the big screen and this film shows us quite a few such interesting aspects. The styling of the characters are good and song settings are nicely done. The movie might resonate with those who have had inter-state weddings. At times, there are also some playful digs at each other’s cultures that are enjoyable.

However, something that one needs strongly in a romantic tale is a strong chemistry between the lead pair, which is sadly absent here. The film seems to neither care much about establishing why the duo are so into each other, nor does it really bother to captivate the audience. At times, the couple’s journey is even stretched to the point of extreme Bollywood-sque disbelief. Certain in-your-face, impact-less evergreen dialogues and references are tough to ignore.

The parental tiffs expected in the tale are too stretched-out and overdone in certain sequences. The movie gathers its emotional heft mostly in the second half, even going to the extent of showing how the cultural hatred spread by the older generation corrupts young minds, but not with much effect. The second half of the film also often descends into a tiring melodrama that makes one squirm in the seat, waiting for the ending. The songs only serve to slacken the pace of the screenplay which is predictable to the extent of being seriously boring.

Happy Sardar might impress those who care the best about a colourful narration, even in the absence of a story with a strong spine.

പ്രിയദർശൻ സിനിമകളിൽ ചിലതിന്റെ ഒരു പ്രത്യേകത അത് തീയേറ്ററിൽ കണ്ടിരിക്കുന്ന പ്രേക്ഷകരെ ആവോളം ഹാപ്പിയാക്കുമെന്നതാണ്. തീയേറ്ററിനകത്ത് ഇരിക്കുമ്പോൾ പ്രേക്ഷകനെ വൈകാരിക മുഹൂർത്തങ്ങളുടെ അങ്ങേ തലക്കൽ എത്തിക്കുന്ന സിനിമ, നിങ്ങൾ തീയേറ്ററിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ എത്ര നിർബന്ധിച്ചാലും ഏതു നിലക്ക് പ്രലോഭിപ്പിച്ചാലും അത് പുറത്തേക്ക് വരില്ലെന്നതാണ് . കാരണം സിനിമാകൊട്ടകയിലെത്തുന്നവരെ ഹാപ്പിയാക്കുക എന്നതാണ് തൻ്റെ ടോട്ടൽ ഉത്തരവാദിത്വമെന്നാണ് അവ കരുതുന്നത്. ഹാപ്പി സർദാർ എന്ന ചലച്ചിത്രവും ആദ്യ കാഴ്ചയിൽ നിങ്ങൾക്ക് നല്കുന്ന ഫീലിംഗ്സ് ഇതാണ്. രണ്ടര മണിക്കൂർ നീണ്ടു നിൽക്കുന്ന ഈ ചലച്ചിത്രം നിങ്ങളെ ബോറടിപ്പിക്കില്ല എന്നുറപ്പാണ്. കാരണം രണ്ടര മണിക്കൂറും രസകരമായ സ്വീക്വൻസുകളിലൂടെ തീയേറ്ററിൽ എത്തുന്ന പ്രേക്ഷകനെ രസിപ്പിക്കുവാൻ മാത്രമുള്ള വിഭവങ്ങൾ പഞ്ചാബിൽ നിന്നെത്തുന്ന ഈ യുവ സർദാർജി നൽകുന്നുണ്ട്. അതു കൊണ്ട് തന്നെ ടിക്കറ്റ് ചാർജ് നഷ്ടമായി എന്ന് കാഴ്ചക്കാർ വിലപിക്കേണ്ടി വരില്ല.

ചിലപ്പോഴെല്ലാം മലയാള സിനിമയിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് മിന്നി മറഞ്ഞിട്ടുള്ള പ്രേമവും ഒളിച്ചോട്ടവും മിശ്ര വിവാഹവുമൊക്കെ തന്നെയാണ് ഈ സിനിമയുടെയും അടിസ്ഥാന ത്രെഡ്. എന്നാൽ ഇതിനെ കോട്ടയം കുമരകത്ത് കൊണ്ടുപോയി കഥയ്ക്കനുയോജ്യമായ രീതിയിൽ ഒരു പാരമ്പര്യ ക്ലാനായ തറവാട്ടിൽ ഫിറ്റു ചെയ്തത് നല്ലപോലെ യോജിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. അവിടെ നിന്നു വളരുന്ന ഈ പ്രേമ കഥ അങ്ങ് പഞ്ചാബിലെ പാട്യാലയിൽ വരെ എത്തി നിൽക്കുന്നുണ്ട്‌. എന്നാൽ പഴയ ഒളിച്ചോട്ട പ്രേമകഥകളിൽ നിന്ന് ഇതിനെ മാറ്റി നിർത്തുന്നത് ജോഷി കൊച്ചാരയെന്ന (സിദ്ദീഖ് ) വിശാലമനസ്കനായ കുടുംബനാഥ കഥാപാത്രമാണ്.

തൻ്റെ മക്കളെയെല്ലാം ഇടവകയിലെ കാത്തോലിക്കാ പള്ളിയിൽ വെച്ച്, നല്ലൊരു ക്ലാനായ ചെറുക്കൻ്റെ കൈപിടിച്ച് കെട്ടിച്ചയക്കുവാൻ ആഗ്രഹമുള്ള ഒരു സത്യ ക്രിസ്ത്യാനിയാണ്. എന്നാൽ കർത്താവായ ഈശോ എന്തോ ആ പാവത്തിനും കെട്ടിയോളായ അന്നമ്മ (മാലാ പാർവതി)ക്കും കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് പെൺമക്കളിലൂടെയും ആ പൂതിനിർവേറ്റി കൊടുത്തിട്ടില്ല. ആദ്യ മകൾ ഒരു വർമ്മ കുടുംബാംഗത്തെ കല്യാണം കഴിച്ചപ്പോൾ രണ്ടാമത്തെ മകൾ ഒരു മുസ്ലിം ചെറുപ്പക്കാരനെയാണ് തെരഞ്ഞെടുത്തത്. എന്നാൽ മൂന്നാമത്തെ മകളുടെ കല്യാണം നടന്നതാകട്ടെ പാർട്ടി ഓഫീസിൽ വെച്ച് രക്ത ഹാരം അണിയിച്ചു കൊണ്ടാണ്. ഇതോടെ പള്ളിക്കും പാട്ടക്കാർക്കും ഇടവകയിലൊന്നാകെ ആളുകളുടെയിടയിൽ നാണം കെടുന്ന ജോഷി പള്ളി മേടയിൽ വെച്ച് ഒരു പ്രഖ്യാപനം നടത്തുന്നു. അതെന്താണെന്ന് വെച്ചാൽ തൻ്റെ നാലാമത്തെ മകളുടെ കല്യാണം അന്തസ്സായി ഒരു കത്തോലിക്കാ ചെറുക്കനുമായിട്ട് ഇടവകയിലെ പള്ളിയിൽ വെച്ച് തന്നെ നടത്തുമെന്നതായിരുന്നു അത്.

പഞ്ചാബിൽ ഗവേഷണ വിദ്യാർഥിയായ മകളോട് ഒരു പിതാവ് എന്നതിനപ്പുറം , കൂട്ടുകാരനെപ്പോലെ പെരുമാറിയ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ നിന്നും അവളുടെ തന്നെ ഉറപ്പിൽ നിന്നുമാണ് ഇത്തരമൊരു പ്രഖ്യാപനം നടത്തുന്നത്. എന്നാൽ ഈസ്റ്റർ ദിനത്തിൽ കുമരകത്തേക്ക് പുറപ്പെടുന്ന മകളുടെ ഒപ്പം നല്ലപോലെ മലയാളമറിയുന്ന ഒരു യുവ സർദാർജിയും കൂടെ എത്തുന്നു. ഇതോടു കൂടി ജോഷി ഒരു പ്രഖ്യാപനം നടത്തുന്നു. ആരായാലും വേണ്ടില്ല, മതം മാറി കത്തോലിക്കാ സഭയിൽ ചേരണം, എന്നാൽ എന്തുവന്നാലും സിഖ് തലപ്പാവയ്ക്കില്ലെന്നും ഇതോടെ തികച്ചും ആകാംക്ഷ മുറ്റിയ സന്ദർഭത്തിലേക്കാണ് കഥ പോകുന്നത്.

ഒരു കഥ അത്യാവശ്യം ഭംഗിയായ രീതിയിൽ പറയുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും പലപ്പോഴും അതിന് ജീവിതഗന്ധം കൊണ്ടുവരുവാൻ സാധിക്കുന്നില്ല എന്നുള്ളതാണ് ഈ സിനിമയെ പ്രേക്ഷകൻ്റെ ചിന്തയിലേക്ക് കയറ്റാതിരിക്കുന്നത്. പ്രേമവിവാഹങ്ങളും ഒളിച്ചോട്ടങ്ങളെയും രക്ഷിതാക്കളുടെയും കൗമാരക്കാരുടെയുമെല്ലാം ആംഗിളുകളിലൂടെ നോക്കിക്കാണുവാനുള്ള ഗൗരവതരമായ ഒരു ശ്രമം നടത്തുന്നുണ്ട്. അതുപോലെ വർത്തമാനകാല മലയാളിയിലേക്കും കേരളത്തിലേക്കു മെല്ലാം ഒരു ആക്ഷേപഹാസ്യ രൂപേണ കടന്നു ചെല്ലുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഇതിനെല്ലാം മുകളിൽ തീയേറ്ററിലെത്തുന്ന പ്രേക്ഷകനെ എൻ്റർടെയിൻ ചെയ്യിപ്പിക്കാനുള്ള പലതും ഇടയ്ക്കിടക്ക് ബോധപൂർവം നിറക്കേണ്ടി വന്നതാണ് ഈ സിനിമയെ ഒരു ഉപരിപ്ലവമായ കാഴ്ചയാക്കി മാറ്റുന്നത്. നല്ല ഗൗരവമായ തിരക്കഥയിൽ ഇങ്ങനെ പിന്നീട് വന്ന കൈ കടത്തലുകളാണ് സിനിമക്ക് സംഭവിച്ച ചില പോരായ്മകൾക്ക് കാരണം.

മലയാളത്തിലെ അനേകം നല്ല അഭിനേതാക്കളുടെ ചെറുതും വലുതുമായ വല കഥാപാത്രങ്ങളുടെയും അഭിനയ മുഹൂർത്തമാണ് ഈ സിനിമയിലെ മനോഹരമായ ഘടകങ്ങളിലൊന്ന്. സിദ്ദീഖിൻ്റെ കുടുംബനാഥൻ മുതൽ കാളിദാന് ജയറാം, ശ്രീനാഥ് ഭാസി, മാലാ പാർവതി, ഷറഫുദ്ദീൻ, ബാലു വർഗീസ് മുതൽ വിജേഷ് കരിയാടും ബോളിവുഡിൽ നിന്നുള്ള ജാവേദ് ജ്രഫ്രിയുടെ പഞ്ചാബ് സർദാർജിയടക്കം നല്ല കാഴ്ചയാണ്. ഇതിൽ സിദ്ദീഖിൻ്റെയും മാലാ പാർവതിയുടെയും അച്ഛൻ - അമ്മ റോൾ ഏറെ ഹൃദ്യമാണ്. ഉയരെയിൽ സിദ്ദീഖ് വേറിട്ടതാക്കിയ അച്ഛനെപ്പോലെ തോന്നിക്കുമെങ്കിലും അത്രത്തോളം സെൻ്റിമെൻ്റ്സിലേക്ക് പോകാതെ വേറിട്ട ഒരു മൂഡ് കാഴ്ചയിലുണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്.

തീയേറ്റർ ബാക്ക് ഗ്രൗണ്ടോടു കൂടി വന്ന മാലാ പാർവതിയുടെ ഫുൾ സിനിമാറ്റിക്ക് കാഴ്ചയിലുള്ള ഒരു അഭിനയ മുഹൂർത്ത മുള്ള കഥാപാത്രമാണ് ഇതിലെ അമ്മച്ചി. പ്രവീണയുടെ കഥാപാത്രവും വേറിട്ടതായി. പഞ്ചാബി ബാംഗ്ര ട്യൂണിലടക്കം ചെയ്തിട്ടുള്ള ഗോപി സുന്ദറിൻ്റെ ഈണങ്ങൾ ഏറെ രസകരമായിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ പലയിടത്തും പശ്ചാത്തല സംഗീതം താളം തെറ്റി പോകുന്നുമുണ്ടെന്നുള്ളതും പറയാതെ വയ്യ.