Sillu Karupatti

There is a great amount of tenderness in Sillu Karupatti, which you wouldn’t normally find in Tamil movies. It is there in the writing; in the performances, in the frames (cinematography is by Abinandhan Ramanujam, Manoj Paramahamsa, Vijay Karthik and Yamini Yagnamurthy), in the music (by Pradeep Kumar, whose violin riff adds a pleasant tone to the movie). Writing a love story may seem like a convenient approach, however, Sillu... is a story about love. Looking from a broader perspective, what is love? It is about returning a gift to your childhood crush; it is about bonding with a stranger on a cab ride, it is about rediscovering love in the time of diabetes, it is about switching off your ego issues in marital life. Above all, it is about living the moment. Love, in theory, is like an ocean and its vastness is what Halitha Shameem tries to capture through four shorts — each of which deals with different phases of life (like last year’s heart-rending Telugu indie, C/O Kancharapalem), thereby giving the movie a strong, cohesive narrative arc.

The first story is Pink Bag, where you have a group of kids picking rags from a dump yard. There is genuine love amongst them, for they celebrate someone’s birthday with whatever leftovers they have collected. You smile at their innocence when a boy picks up a crushed party popper and says he wants to make a similar one for his birthday. A slightly older one among the lot, Manja (Rahul) is the protagonist who chances upon a pink bag (ring a bell?) with goodies in it. He discovers a greeting card with a photo of Mitty (Baby Sara) — perhaps to imply that the girl recently had her birthday? Early on, we see Manja’s friend asking him to find a used shampoo bottle for her. “They might have thrown it with a lot left, right?” she tells him. Is Halitha making a statement here? That what is considered a leftover is life for others? You anticipate an innocent love story between two classes of people, but Halitha puts a spin and eschews it from being straightforward. The class difference is right off the first scene and is wonderfully staged, to show the dichotomy between the two worlds they inhabit. Manja lives in a suitcase-sized house, outside of which there is a cloud of dust and smoke, thanks to mosquito fogging machine. The smoke in this scene cuts to little puffs of smoke coming out of the freezer...from Mitty’s house. The editing is beautiful and you sense a pattern. In another instance, Mitty is having a conversation (in a painfully fake English accent, again to show class supremacy) with her sister. The scene ends with a distraught Mitty looking at her toy horse. And cut, you have Manja taking a nap next to an actual horse in its stable. Even the road where Mitty lives has class undertones...it is called Maiyana Salai, and there is a superb joke about how dead the riches are in life. The pink bag that Manja picks from the dump yard seems like a one-off occurrence at first. But soon, it becomes an inevitable part of his life. Pink Bag is what you get when the boy from Kaaka Muttai gets an individual movie, with The Lunchbox treatment.

Speak of Kaaka Muttai, the second story is called Kaaka Kadi. The opening sequence reminded me of a scene from Varumaiyin Niram Sivappu, where Kamal Haasan steals an overcoat for a job interview. Here, Mugilan (K Manikandan, in an affecting performance) borrows an overcoat for a YouTube show that he anchors. And the guests? The boys from Pink Bag. The characters from the previous short spill over in the second movie, establishing a connect in the overall design. Everything is going smooth in Mugilan’s life. He works in a tech firm and is a part-time meme creator. To put it short...he is having a ball, except when that becomes an issue. He is diagnosed with scrotum cancer and yes, the jokes keep coming. However, there is remarkable sensitivity in the way Halitha writes humour. So, when Madhu (a gorgeous Nivedhithaa Sathish) asks him why the wooden face, he says, “Cancer.” She thinks about the zodiac sign associated with cancer and says, “Naanum dhan.” Or take the one where Mugil goes to the hospital...to test whether he is fertile or not. He is perplexed when he is handed over an adult magazine. You laugh. But it does not end there; it ends with Mugil asking, “Is there Wi-Fi here?”. The humour is dry, but it is both hilarious and cruel at the same time. Mugil and Madhu begin to frequent cab rides together, discussing life, porn and everything under the sun — it is quite similar to the short film Detour. If this were a Hitchcock movie, it would have been called Strangers on a Cab, with the girl ending up dead. In Madhu’s language, love in Kaaka Kadi, is like the lump of chocolate you find in the tip of Cornetto ice cream. But to get there, you need to excuse the initial vanilla-ness it offers.

குப்பைப் பொறுக்கி குப்பத்தில் வாழ்ந்தாலும் நேர்மைகாக்கும் சிறுவன், நோய் என்று தெரிந்ததும் காணாமல் போகும் வருங்கால மனைவிக்கு மத்தியில், அதை அன்பாக மாற்றும் 'கார் ஷேரிங்' தோழி, காதலை நிரூபிக்க கடைசிவரை திருமணம் செய்துகொள்ளாமல் வாழும் வயதான யசோதா, பணம் தேடி ஓடும் வாழ்வில் மனைவி, குழந்தைகளின் உலகத்தை மறக்கும் தனபால், அதை உணர்த்தும் அமுதினி என ஒவ்வொரு கதையும் யதார்த்தம் மீறாத பதார்த்தம்.
 

குப்பை மேடையும் அதை தோண்டிப் பொருட்கள் தேடும் சிறுவர்களின் வாழ்க்கையையும் மிகையின்றி சொல்கிறது, முதல் எபிசோட். பிங்க் கலர் பேக்கைக் கண்டதும் ஓடி அள்ளிக்கொள்வது, ஷாம்பு கேட்ட தோழிக்காக, அதை ஆசையாகக் கொண்டு வருவது, அங்கு கிடைக்கும் வைரமோதிரத்தை, டேப் ரெக்கார்டரில் கட்டியபடி இடுப்பைப் பிடித்துக்கொண்டு அலைவது என குப்பைக்கார மாஞ்சாவாக ஈர்க்கிறார் ராகுல். அவரோடு வரும், அந்த பொடியனின் டயலாக் டெலிவரியும் நடிப்பும் ஆஹா.

இரண்டாவது எபிசோடில், கட்டி, கேன்சராகலாம் என்றதும் முழுவதுமாக உடைந்து போகும் மணிகண்டன், இயல்பான நடிப்பை வெளிப்படுத்துகிறார். அவருடன் காரை ஷேர் பண்ணும் நிவேதிதா சுரேஷ் அத்தனை அழகு. மனக்கஷ்டத்தில் இருக்கிறார் என்பதைத் புரிந்துகொண்டு, அவராகப் பேச்சுக்கொடுத்து, வாழ்க்கை வெறுத்துப் போனவனின் வாழ்வைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மீட்பதும் அதற்கான உரையாடலும் சுகமான ரசனை.

ஆனால், நடிப்பில் நின்று ஆடுவது கடைசி எபிசோட் சுனேனாவும் சமுத்திரக்கனியுமே. மெஷின்போல மூன்று குழந்தைகளைப் பெற்றுவிட்டாலும் அன்புக்கு ஏங்கும் சுனேனா, தான் உண்டு தன் வேலையுண்டு என்றிருக்கும் கணவனுக்கு வகுப்பெடுக்கும் ஆவேசம், தன் உணர்வுகளையும் ஆசைகளையும் புரிய வைக்கும் லாவகம் என இதில் வேறொரு முகம் காட்டுகிறார். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மனைவியின் உலகமறிந்து மாறும் கணவர் சமுத்திரக்கனி, கச்சிதம்.

பல படங்களில் குழந்தை நட்சத்திரமாக பார்த்த சாரா, இதில் கொஞ்சம் பெரிய மனுஷியாகி இருக்கிறார். தொலைந்து போன மோதிரம் கிடைத்ததும் சாக்லேட்டுகளாக அள்ளி பைக்குள் திணிக்கும் மகிழ்ச்சியில், அவ்வளவு ஈர்ப்பு.

கார் ஷேரிங் பயணம், தினம் ஒரு பரிசு கொடுக்கும் காகம், மீம் கிரியேட்டரிடம் பேரம் பேசும் அரசியல்வாதி, குழந்தையாகி சறுக்கும் லீலா சாம்சன், டர்டில் வாக், சுனேனாவின் வார்த்தைகளை வார்த்தைகளை அமைதியாகக் கேட்டுப் பதிலளிக்கும் அலெக்ஸா டிவைஸ் என படத்தில் சிலிர்த்து ரசிக்க நிறைய இடங்கள். இதற்காகவே கைகொடுக்கலாம் இயக்குனர் ஹலிதா ஷமீமுக்கு.

படத்தின் பலம், ரசனையான உரையாடல்கள். அதுவே ஒரு கட்டத்தில் 'பேசிட்டே இருக்காங்கப்பா' என்று சொல்ல வைப்பதையும் தவிர்க்க முடியவில்லை. மணிகண்டன், நிவேதா எபிசோடில் சினிமாத்தனமான இறுதிக் காட்சி, அதிக அறிமுகமில்லாத லீலா சாம்சனிடம் ஶ்ரீராம் முத்த விஷயம் பேசுவது என சின்ன சின்னக் குறைகள் இருந்தாலும், இந்தச் சில்லுக் கருப்பட்டியில், டேஸ்ட் நிச்சயம்.