Putham Puthu Kaalai

Putham Pudhu Kaalai, an anthology of hope, presents a small but delightful slice of ordinary people's lives. Without the pressures of creating a grandiose narrative for a highly paid hero, that often accompanies mainstream cinema, the anthology focusses on human interaction — the intricacies of people's behaviours that are as personal as they are universal.

The five films are not all equal, but they are different and thoughtful in interesting ways. I truly cannot choose between Sudha Kongara's Ilamai Idho Idho and Gautham Menon's Avarum Naanum - Avalum Naanum.

A rather subversive and multi-layered play on Tamil cinema's auspicious new year's song, Ilamai Idho Idho captures the pedestrianness of relationships. Jayaram, who plays Rajiv embodies child-like excitement, and starry-eyed romance. Urvashi, as Lakshmi, is delicately mischievous, convincing us that they could be a great couple, even if we have not seen much of them together at all. The telling of the story, imagining the couple as both young and old, is an intuitively clever way to make us feel what the characters are feeling.

With song, dance, wine, and wet towels, the film celebrates love, so heartily that we cannot but feel happy for the couple. And Kongara knows that true love is of the one who is happy to do the dishes!

In contrast, Avarum Naanum - Avalum Naanum is more subdued. It is about a granddaughter who reluctantly arrives to 'care' for her grandfather and cannot wait for it to be over. And the grandfather, who is eager, but hesitant to show his love in its entirety. The thaatha, played by MS Bhaskar, brought to memory my own — it is perhaps the way he says ‘right-o!’ — but also in the manner of being one who has seen everything, is almost tired of life, and only wanting to live whatever is left of his, sharing love and blessings.

Ritu Varma — who we only hear being called 'kanna,' my most favourite endearment — is unmoved, distant, and outspoken in a way only grandparental relationships are. She does not play mind games and perform self-flagellation, the way children often do with their parents. She asks question rather straightforwardly, is willing to accept any answer, and is happy to understand complexities. In an emotional scene between the two, Gautham beautifully captures what a good conversation can do. He seems to tell us that when we assume good faith, it often holds up.

There is also a passing, but important exploration of the patriarchy through the relationships between fathers and daughters. It does not shout from the rooftops, but it does not brush it under the carpet either. The cynic in me wants to protest the idea of placing one's hope on fatherly magnanimity, but the romantic in me wants to believe it. And that is the success of both Reshma Ghatala, the writer and Gautham himself.

I did wish Gautham resisted the voiceover to 'tell' us the story of the family. A lot of it was apparent without it, really. But, perhaps, something's gotta give.Suhasini Maniratnam's Coffee, Anyone? is the tale of four women, in a complex web of familial discord. Each of them has their own set of problems that is so common for women of their age and social position. Each of them struggles in their privilege. The two sisters, Valli and Saras, played by Suhasini and Anu Hasan respectively, are a lot like the Brahmin women of diaspora — they overwork, are obsessed with getting things done, do not hesitate to make important calls, but are overall a little dissatisfied with their lives. Ramya, played by Shruti Hasan, is a more urban Brahmin woman, who can leave home to explore a career in music in Bombay, but feels like 'an orphan' while doing so.

This is not to say that Coffee, Anyone? is not relatable or emotional. It is. Yet, it is also told from a gaze of what I can only call kindness for first world problems.

Rajiv Menon's Reunion is interesting in how it places drug abuse within a home. The non-judgmental, almost saccharine approach to it is somewhat inauthentic, just like the neatly pressed shirts lining an open rack in Vikram's room — in my house in Chennai, even the insides of the cupboard gets dusty, man! 

Karthik Subbaraj does what he does best. His film Miracle gives another life to Arul Dass of Iraivi and a pre-donhood Assault Sethu of Jigarthanda in a situation of divine intervention, set to quirky background music from the bygone era. It works more as a unit in itself than it does as part of an anthology, which otherwise restricts itself to stories of a certain social class, caste, and position.Adding to that, much of the work seems to have been done within close circles as well — Suhasini employs a good part of her own family in making her film. Kalidas Jayaram, son of actor Jayaram, plays the son of Rajiv in the film. Gautham, Rajiv, and Subbaraj go back to collaborators from their past.

In a film shot within constraints of time, budget and pandemic-related restrictions, creators seem to have naturally chosen both stories and colleagues closer to home. While I understand why this happened, it does not offer me much hope, though.

In my opinion, the films of Putham Pudhu Kaalai are relatable and moving only because the filmmakers stuck to narratives they knew well. But that is all the more reason that we, as an audience, should demand films are made by filmmakers of varied backgrounds. It is high time that we saw narratives of Chennai (or Madras) outside of filter coffee, Carnatic music, the Hindu crossword — and the token pickpocket.

கொரோனா காலகட்டத்தில் நடக்கும் ஐந்து வெவ்வேறு கதைகளின் தொகுப்புதான் புத்தம் புது காலை!சுதா கொங்கராவின், இளமை இதோ இதோ, கவுதம் வாசுதேவ் மேனனின், அவரும் நானும் அவளும் நானும், சுகாசினி மணிரத்னம் இயக்கி இருக்கும் காஃபி எனி ஒன்?, ராஜீவ் மேனனின் ரியூனியன், கார்த்திக் சுப்புராஜின் மிராக்கிள். இந்த ஐந்து குறும்படத்தை ஒன்றாக்கி பெரும்படமாக்கி இருக்கிறார்கள். எந்த ஆச்சரியத்தையும் அதிர்ச்சியையும் தந்துவிடாத எளிமையான கதையை கொண்ட படங்கள் இவை.

இளமை இதோ இதோ கதை, மனைவியை இழந்த வயதான ஒருவருக்கும் கணவனை இழந்த வயதான பெண்ணுக்குமான காதலை, செல்லச் சண்டை, சின்ன ஏக்கம், பெரிய ஃபீலிங் என கவிதையாகச் சொல்லி இருக்கிறார், சுதா கொங்கரா. பெரியவர்களாக ஜெயராம், ஊர்வசி நடிப்பில் கொள்ளையடிக்கிறார்கள் என்றால் அவர்களின் இளவயது தோற்றத்தில் வரும் காளிதாஸ், கல்யாணி பிரியதர்ஷன் கெமிஸ்ட்ரி நச்.

கவுதம் மேனனின் 'அவரும் நானும் அவளும் நானும்', தாத்தாவுக்கும் பேத்திக்குமான அன்பையும் காதல் திருமணம் செய்துகொண்ட தனது அம்மாவை ஏற்காத தாத்தாவின் பாசத்தையும் நெகிழ்ச்சியாகச் சொல்கிறது. வழக்கமாக மாடர்ன் காதல் கதைகளில் டச்சிங் கொடுக்கும் டைரக்டர் கவுதம், இதில் தாத்தாவுக்கும் பேத்திக்குமான சென்டிமென்ட்டில் மனதைத் தொடுகிறார்.

ரிடையர்ட் சயின்டிஸ்ட் கேரக்டரில் எம்.எஸ்.பாஸ்கரும் பேத்தியாக ரிதுவர்மாவும் அப்படியே வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். சுகாசினியின் காஃபி எனி ஒன்? கதையில் கோமா நிலைக்குச் சென்றுவிட்ட தனது மனைவியை அன்பால் குணப்படுத்த முயற்சிக்கிறார் கணவர். வெளிநாட்டில் இருந்து வரும் மகள்கள் மருத்துவமனைக்குதான் கொண்டு செல்லவேண்டும் என்கிறார்கள். அதை மீறி, தன் பாசத்தால் மனைவியை காப்பாற்றினாரா என்பதுதான் கதை.

சுகாசினி, அனு ஹாசன், ஸ்ருதிஹாசன் என கமல் குடும்ப படம் போலவே இது இருக்கிறது. ஏற்கனவே இதுபோன்ற கதைகள் வந்திருப்பதாலும் அடுத்து என்ன நடக்கும் என்பது தெரியும் என்பதாலும் வழக்கமானதாகவே இருக்கிறது. ராஜீவ் மேனனின் ரீயூனியன், தன் வீட்டுக்கு வரும் பள்ளித்தோழி ஆண்ட்ரியாவுக்கும் சிக்கில் குருச்சரணுக்குமான காதலாகும் நட்பை சொல்லும் படம். ஒவ்வொரு ஷாட்டும் மாடர்னாக, பளிச்சென இருக்கும் அளவுக்கு கதையில் அழுத்தம் இல்லை.

கார்த்திக் சுப்புராஜின் மிராக்கிள், வழக்கம் போல அவர் ஸ்டைலில் இருக்கிறது. திருடச் செல்லும் பாபி சிம்மா, முத்துக்குமார் வாழ்க்கையில் மிராக்கிள் நடந்ததா என்பதை கொஞ்சம் கிண்டலாகவும் ட்விஸ்ட்டுடனும் சொல்லி இருக்கும் படம். பாபியும் முத்துக்குமாரும் நடிப்பால் நிறைவு செய்கிறார்கள், தங்கள் கேரக்டரை.

இதன், முதல் நான்கு கதைகளும் மேல்தட்டு குடும்பங்களில் நடக்கும் விஷயங்களை காட்டுகிறது. அதனால்தானோ, என்னவோ கதையோடு ஒன்ற முடியவில்லை. வீட்டுக்குள்ளேயே ஷூட்டிங், குறைவான கேரக்டர்கள், அதிகமான வசனங்கள் என்பதால் காட்சிகளில் அவ்வளவு நாடகத்தனம். அதையும் மீறி, இந்த கொரோனா காலக்கட்டத்தில் பாசிட்டிவ் ஃபீலிங்கை தருகிறது, இந்த புத்தம் புது காலை.