Silence

 Silence Movie Review: Anthony Gonsalves (Madhavan), a celebrated cellist, and his fiancée Sakshi (Anushka Shetty), a speech-and-hearing challenged artist, go to a house that is believed to be haunted — one where a young couple were mysteriously killed in 1972 (the film opens with a prologue involving their murders) — so that she can pick up a rare painting. But Anthony ends up being killed — in the same manner as the guy in 1972 — while an injured Sakshi, who has managed to flee the place, is hospitalised.

Enters Seattle PD detective Maha (Anjali) and her superior Richard (Michael Madsen). As they investigate, they hit a wall as Anthony seems to have no foes. And then, Maha stumbles on a photo of the couple with Sonali (Shalini Pandey), Maha’s childhood friend, who has been missing even before Anthony’s murder. What’s the connection between her disappearance and this crime?

Silence is meant to be a whodunit, but the moment you get the plot points, the film stops being one. The reason is that Hemant Madhukar's filmmaking relies on writing that is filled with expositions rather than heart-stopping revelations (Kona Venkat is the writer). Its twists and turns are not only predictable (one key revelation goes all the way up to Sigappu Rojakkal), but they unfold in a prosaic manner, hardly offering us the thrills we expect from this genre. the film doesn't even try to sustain the horror angle from the beginning to keep us guessing about its secrets. Almost all the major developments are narrated via voiceovers, with the editor Prawin Pudi desperately trying to savage the film by giving it a sense of momentum with an overkill of split-screens.

The acting is uninspired all round. By now, it is a given that foreign actors in an Indian film equals to awkward performances, and even Michael Madsen (yes, he of Reservoir Dogs and Kill Bill fame) gives the impression he took on the gig for some pocket change. That said, even the Indian actors here seem rather dull and uninterested. Anushka offers presence, but her characterisation is weak that we hardly connect to the character. Even the surprise of seeing Madhavan being cast against type wears off after a while, and maybe it could be the scruffy beard, but the actor does look weary. Shalini Pandey and Subbaraju are functional while Anjali tries to make the best of a weakly written role.

Add to these issues the fact that much of the film seems to have been shot in Telugu, despite the filmmakers publicising it as a Telugu-Tamil bilingual (the Telugu version is titled Nishabdham), the Tamil version resembles a dubbed film, and a dreary one at that.

பேய் பங்களா ஒன்றுக்கு வருங்கால கணவருடன் செல்லும் காதலிக்கு நேரும் பிரச்னைகளும் அவரைச் சுற்றி நடக்கும் திக் திடுக் சம்பவங்களும்தான், சைலன்ஸ்!அமெரிக்காவின் பிரபலமான இசைக்கலைஞன் ஆண்டனி. அனாதை இல்லத்தில் வளர்ந்த காதுகேளாத, வாய்பேச முடியாத ஓவியர் சாக்‌ஷி. திருமணம் செய்துகொள்ள முடிவு செய்கின்றனர். இடையில் சாக்‌ஷின் உயிர்தோழி மாயமாகிறார். கவலையில் இருக்கும் சாக்‌ஷியை வெளியே அழைத்துச் செல்ல முடிவு செய்கிறார், ஆண்டனி. சாக்‌ஷிக்கு பழங்கால ஓவியம் ஒன்றை வரைய ஆசை. அது பேய் பங்களா என்று சொல்லப்படும் இடத்தில் இருக்கிறது. அதை எடுக்க போகிறார்கள். அங்கு ஓர் அறையில் கணவர் கொல்லப்பட, தப்பி வருகிறார் சாக்‌ஷி. அங்கு என்ன நடந்தது, ஏன், எதற்கு என்பதுதான் கதை. கதையாக கேட்டால் நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால், அதைச் சொன்னவிதத்தில் தடுமாறி இருக்கிறார்கள்.

பிரபலமான இசைக்கலைஞரான மாதவன், கோடீஸ்வரர். அவ்வப்போது மேடையில் இசைக்கிறார். ஹாய், ஹாய் என்கிறார். இளம் பெண்களை ரொமான்ஸாக பார்க்கிறார். அனுஷ்காவுடன் செல்லமாக பேசுகிறார். மற்றபடி அழுத்தமில்லாத கேரக்டர். இருந்தாலும் கதையோடு நம்மை இழுத்துப் பிடிப்பது அவர்தான்.

கதை முழுவதும் அனுஷ்காவை சுற்றி. வாய் பேச முடியாத, காது கேளாத கேரக்டரில் சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார். அமைதியாக ஓவியம் வரைவது, சைகை மொழியில் நன்றி சொல்வது, மாதவனிடம் உருகுவது, உயிர்த்தோழி ஷாலினியிடம் பாசம் காட்டுவது என தான் சீனியர் நடிகை என்பதை நடிப்பில் நிரூபிக்கிறார். அவருடைய ஸ்டைலான லுக்கும் உடல் மொழியும் படத்துக்கு வலு சேர்க்கிறது.

போலீஸ் அதிகாரியான அஞ்சலிக்கு அதிக வேலையில்லை. விசாரணை என்ற பெயரில் அங்கும் இங்கும் அலைகிறார். ஹாலிவுட் நடிகர் மைக்கேல் மேட்சன், போலீஸ் உயரதிகாரி. எப்போதும் தம் அடித்துக்கொண்டே, கூலாக விசாரணை நடத்துகிறார். அவருக்கு பின்னால் அப்படியொரு கதை என நினைக்கும்போது ஷாக் கொடுக்கிறார்.

உயிர் தோழியான ஷாலினி பாண்டே, நண்பனாக வரும் சுப்பாராஜ், அந்த ஓவிய கூட மானேஜர் உள்பட தங்கள் கேரக்டருடன் பொருந்துகிறார்கள். ஆனால், படம் முடியும்போது, இதுக்குத்தானா இவ்வளவு அக்கப்போரும் என்று சப்பென்று முடிவதைதான் தாங்க முடியவில்லை.

வாய்ஸ் ஓவரில் கதை சொல்கிறார்கள். அடுத்து இதை எதிர்பாருங்க என்ற அறிவிப்பு போலவே அது இருப்பதால், போரடிப்பதை தவிர்க்க முடியவில்லை. அடுத்து என்ன நடக்கும் என்பதை யூகித்துவிடக் கூடிய பலவீனமான, அழுத்தமில்லாத திரைக்கதை படத்தோடு ஒன்ற முடியாமல் தடுக்கிறது.

கோபி சுந்தரின் பாடல்கள் படத்துக்கு தேவையே இல்லை என்றாலும் கிரிஷ் ஜியின் பயங்காட்டும் பின்னணி இசையும் சியாட்டில் நகரின் அழகைக் காட்டும் ஷானீல் டியோவின் ஒளிப்பதிவும் படத்துக்கு ஆறுதலாக இருக்கின்றன. ஒரு படத்துக்கு அதுமட்டும் போதுமா என்ன?