I have only myself to blame, for I got myself duped due to the village backdrop of this particular movie. Off late, I have watched quite a few movies with village backdrop turning out to extremely good in more than one ways. Subramaniapuram, Vennila kabadi kuzhu, parutheeveeran to name a few.
Mayandi kudumbathar, at best can be described as a collection of incidents, which is connected by excessive amounts of tears, few great performances, a hero as clueless as his expressions and the stereotyped villagers.
I was reminded of few of the movies from 80s and early 90s where the step mother illtreats the children from the guys first marriage or a son with more money favourably treated etc.Well at least this aspect of the movie makes us laugh.
Now to the story(if at all any). There is an extremely happy bunch of 4 brothers with Mayandi(actor manivannan, one of the saving graces of the movie) as their father. They are so good to each other, so really caring and compromising for each other, helping each other out and end up bashing anyone who tells anything wrong about their father. Apparently Mayandi has a brother, who in turn has 5 bad asss sons, and also a sister, with a scapegoat of a daughter( for what else to marry the hero of course).
We are shown the animosity between mayandi and his bro, coz mayandi took away the bros share and gave it to the sis. Time and again, mayandi's and his bros sons beat the hell out of each other only for mayandi to broker peace between them. There are scenes where our hero expresses his( you can identify his expressions only based on the expressions of others and the music) love to another gal through his face(oh my god dont curse me for lying), and of course there are scenes where the semi-evil sisters in law of the hero spit venom(on both the hero and their dad). We are also given to understand that it is only the hero that has studied till 12th and joins an Engineering college, funded by the land that his father sold
All is well(not for the viewers) when all of a sudden mayandi passes away due to an electric shock, and almost immediately the house is broken to pieces with the sisters in law asking for a wealth split, the sister and her husband coming for a split in the wealth too, the hero brokering peace and what it ends up is an extremely emotional( and very funny for viewers) scene.
I do not wish to elaborate any further on this. Many may wonder as to why something which makes some sense as a story is being criticized by me so much. The answer is simple, the movie does not depict these in a way which makes sense, as my writing may have.
The best part is that towards the end, our hero has completed engineering and gets job in an organization with his own cabin the very first day of joining:) man I pity the software guys who work their asses out to sit in cubicles lol.
The other irritating part of the movie is the amount of tears that comes out of the characters. It could be as much as that of last year's rain in chennai! Someone who is shown as a bad asss in front of confronting bad guys is shown as a tender person in reality( this too is just my assumption, not sure if the director meant that).
What about music by sabesh murali, there is a tearjerking song which keeps running in the background each time an emotional scene happens( now u understand how I got the meaning of the hero's expressions). You lend a ear properly(unless you are already asleep) you will hear the background score from Om Shanti Om playing as the background here too. Brothers in arms hence brothers in plagiarism too(they are Devas brothers).
Nothing that I could have done, as a hardcore movie buff, I could not stop the movie in between, not coz I liked it so much, I just wanted to know how much more pathetic it can get.
Sorry for praising this movie so much, but I could not find words that would correctly present the essence( god forgive me again) of this master piece.
മിസ്റ്റിക്ക് റിവർ. മായാനദി. മലയാളത്തിൽ പുതുപരീക്ഷണങ്ങൾ കൊണ്ടുവരുകയും, വ്യത്യസ്തമായ സിനിമാനുഭവം തരുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ള സംവിധായകനാണു ആഷിക്ക് അബു. മായാനദിയിലൂടെ അദ്ദേഹം ആ പേരു കളഞ്ഞിട്ടില്ല എന്നു മാത്രമല്ല, തന്റെ പ്രതിഭ മങ്ങിയിട്ടില്ല എന്ന് ഊട്ടിയുറപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
ടോവിനോ തോമസും ഐശ്വര്യ ലക്ഷ്മിയുമാണു സിനിമയിലെ കേന്ദ്രകഥാപാത്രങ്ങൾ. മാത്തൻ, അപർണ aka അപ്പു എന്നിവർ ഒരേ കോളേജിലായിരുന്നു. പ്രണയിതാക്കൾ. എന്നാൽ സാഹചര്യങ്ങൾ മൂലം അവരുടെ ബന്ധത്തിൽ തകർച്ചകൾ സംഭവിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ സ്ഥിരം ക്ലീഷേകൾക്ക് പകരം അവരുടെ പ്രണയകഥ ആരംഭിക്കുന്നത് ഇപ്പോൾ, തങ്ങളുടെ ഓരോരുത്തരുടെയും വ്യക്തിപരമായ ജീവിതാവസ്ഥകളിൽ നിന്നും, ഏകാന്തതകളിൽ നിന്നും, ഒറ്റപ്പെടലിൽ നിന്നുമൊക്കെയാണു.
ഇരുപത്തേഴ് വയസ്സ് ആയിട്ടും കുട്ടിക്കളി മാറാത്ത, പക്വതയില്ലാത്ത ഒരാളെ പോലെയാണു അപ്പു ഇപ്പോഴും അവനെ കാണുന്നത്. സിനിമയിൽ അഭിനയിക്കണം, നടിയാകണം എന്ന മോഹമുള്ളിൽ ഉള്ള അവൾക്ക് പക്ഷേ എല്ലായിടത്തും നിരാശയാണു ലഭിക്കുന്നത്. ജീവിതം തള്ളിനീക്കാൻ അവൾ നന്നേ പാടുപെടുന്നു. മാത്തന്റെ ജീവിതം നോക്കുമ്പൊൾ അവനാരുമില്ല, അനാഥൻ. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ചെറുപ്രായത്തിൽ പല ഏടാകൂടങ്ങളിലും അവൻ ചെന്നുപ്പെട്ടിട്ടുമുണ്ട്. കഥയുടെ തുടക്കം അത്തരമൊരു സംഭവത്തിലൂടെയും അത് പിന്നീട് മാത്തനെ തേടി പിറകെ വരുന്നതുമാണു സിനിമയിലെ ബാഹ്യമായ ഒരു വിഷയം അഥവാ സബ്പ്ലോട്ട്.
സ്വഭാവികതയുടെ മികച്ച ഒരു ആസ്വാദനമാണു മായാനദി തരുന്നത്. പ്രണയം പ്രധാന്യമർഹിക്കുന്നതിനോടൊപ്പം തന്നെ ജീവിതത്തിലെ പല നിസാര നിമിഷങ്ങൾ പോലും തന്മയത്വത്തോടെ ഒപ്പിയെടുക്കാൻ തിരക്കഥാകൃത്തുക്കൾക്കും സംവിധായകനും സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. അഭിനന്ദനങ്ങൾ.
റക്സ് വിജയന്റെ മായാ സംഗീതം സിനിമയെ ജീവനുള്ളതാക്കുന്നു. അമൽ നീരദിന്റെ ഫ്രെയിമുകൾ അവയെ മായിക ലോകത്തെത്തിക്കുന്നു. കൃത്യവും സൂക്ഷ്മവുമായ നിർമ്മാണ രീതി, പാത്ര സൃഷ്ടി, അളന്ന് മുറിച്ചുള്ള അഭിനയം, സംഭാഷണങ്ങൾ, വ്യക്തതയുള്ള കഥപറച്ചിൽ അങ്ങനെ മേന്മകൾ ഏറുകയാണു മായാനദിക്ക്.
സിനിമ കണ്ടിറങ്ങുന്ന മനുഷ്യനെ എവിടോ കുത്തിനോവിക്കുന്ന, സ്വയം ഉള്ളിലിട്ട് ആലോചിപ്പിക്കുന്ന, പഴയ ഓർമ്മകൾ പൊടിതട്ടിയെടുക്കാൻ പ്രചോദിപ്പിക്കുന്ന ഒരനുഭവത്തിലേക്ക് കൊണ്ടെത്തിച്ചേക്കാം. അതുമല്ലെങ്കിൽ കുറച്ച്നേരം മനസ്സിൽ പൊടിഞ്ഞേക്കാവുന്ന ഒരു ചെറിയ വേദനയെങ്കിലും സമ്മാനിച്ചാട്ടിയായിരിക്കും സിനിമ അവസാനിക്കുന്നത്.
ഹരീഷ് ഉത്തമൻ, ലിയോണ, സൗബിൻ, ലിജോ ജോസ് പല്ലിശ്ശേരി, ബേസിൽ ജോസഫ്, അപർണ ബാലമുരളി തുടങ്ങി നിരവധി താരങ്ങളും സംവിധായകരും സിനിമയിൽ അണിനിരക്കുന്നു. ഓരോരുത്തരും സ്വാഭാവികതയോടെ മികച്ച രീതിയിൽ തങ്ങളുടെ ചെറുതും വലുതുമായ വേഷങ്ങൾ അഭിനയിച്ചിരിക്കുന്നു. ടോവിനോയും ഐശ്വര്യയും അവരുടെ വേഷങ്ങൾ വളരെ ആസ്വാദ്യമായി ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
ഒരു സംവിധായകന്റെ ക്രാഫ്റ്റ് എന്നൊക്കെ പറയുന്നത് പോലെ, ഒരുപാട് അഭിനനന്ദനം അർഹിക്കുന്നുണ്ട് ആഷിക്ക് അബു തന്റെ മായാനദിയിലൂടെ. ശ്യാം പുഷ്കരനും ദീലിഷ് നായരും ഒപ്പം കൈയ്യടികൾ നേടുന്നു, തങ്ങളുടെ മുൻ തിരക്കഥകൾ പോലെ തന്നെ.
സിനിമയുടെ അവസാന ഭാഗം ഒരുപക്ഷേ എല്ലാ പ്രേക്ഷകനെയും തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ സാധ്യതയില്ലെങ്കിലും, അതിന്റെ വശ്യത കൊണ്ട്, മായാവസന്തം അടർത്തി വീഴ്ത്തി കൊണ്ട് അവസാനിക്കുകയാണു. അംഗീകരിക്കപ്പെടേണ്ടതാണു മായാനദി.