The first hour or so of Seenu Ramasamy’s Kanne Kalaimaane often feels like an understated attempt at propping up the image of its leading man, Udhayanidhi Stalin. The actor plays Kamalakannan, a farmer who is into organic farming. He is a dutiful son, who will not do anything against his father (Poo Ram, solid) or grandmother’s (Vadivukkarasi, dependable) wishes. He makes the right noises about issues, like farmer suicides and NEET. He is also a do-gooder, who often takes loans for the sake of the poor in his village. It is this quality of his that gets him into trouble with Bharathi (Tamannaah, who does her best, though her lines lack the natural flow and sound rehearsed), the new manager of the local cooperative bank. Bharathi, who mistakes Kamalakannan for a wilful defaulter initially, learns of his good side, and gradually, the two fall in love. But will Kamalakannan’s family, especially his grandmother, accept a girl who isn’t from their community?
For almost two-thirds of Kanne Kalaimaane, there is hardly any significant conflict, so the film largely feels like an amiable drama about genial characters. Be it in the romance or the social commentary, there is a low-key vibe to the proceedings. This is both a plus and a minus. While it is refreshing to have a film that is content to narrate a few events from the lives of its characters, after a point, the film seems to be going nowhere. The script clearly lacks the depth of this director’s previous films, so the scenes aren’t as impactful as they should have been.
For a while, the director tries to make an antagonist out of the grandmother, but these portions come dangerously close to resembling TV serials. It is only in the last half an hour that a proper conflict is introduced, but even this feels all too sudden with not much foreshadowing that it becomes difficult for us to buy into it.
If the film manages to keep us engaged, it is mainly because of the niceness of its characters and the feel-good moments. Some of the scenes do strike a chord – like the conversation between Kamalakannan and Bharathi before they inform their families of their romance, the portions involving Muthulakshmi (Vasundhara, lively), Kamalakannan’s friend, the scenes between Bharathi and Kamalakannan’s father. And Yuvan Shankar Raja’s background score manages to lend some emotional heft.
For almost two-thirds of Kanne Kalaimaane, there is hardly any significant conflict, so the film largely feels like an amiable drama about genial characters. Be it in the romance or the social commentary, there is a low-key vibe to the proceedings. This is both a plus and a minus. While it is refreshing to have a film that is content to narrate a few events from the lives of its characters, after a point, the film seems to be going nowhere. The script clearly lacks the depth of this director’s previous films, so the scenes aren’t as impactful as they should have been.
For a while, the director tries to make an antagonist out of the grandmother, but these portions come dangerously close to resembling TV serials. It is only in the last half an hour that a proper conflict is introduced, but even this feels all too sudden with not much foreshadowing that it becomes difficult for us to buy into it.
If the film manages to keep us engaged, it is mainly because of the niceness of its characters and the feel-good moments. Some of the scenes do strike a chord – like the conversation between Kamalakannan and Bharathi before they inform their families of their romance, the portions involving Muthulakshmi (Vasundhara, lively), Kamalakannan’s friend, the scenes between Bharathi and Kamalakannan’s father. And Yuvan Shankar Raja’s background score manages to lend some emotional heft.
சென்னை: கணவன் - மனைவி இடையேயான அன்பையும், புரிதலையும் சமூக அக்கறை கலந்து சொல்கிறது கண்ணே கலைமானே.
இயற்கை விவசாய ஆர்வலரான சோழவந்தான் கமலக்கண்ணன் (உதயநிதி) ஒரு வேளாண் பட்டதாரி. பொருளாதார நிலையில் சிறப்பான இடத்தில் இருக்கும் கமலக்கண்ணன், நேர்மை, உண்மை, நியாயம் மற்றும் உலகில் உள்ள அனைத்து நல்ல குணங்களும் படைத்த சாதுவான பிள்ளை. வங்கியில் லோன் வாங்கி ஊராருக்கு உதவி செய்து வருகிறார் கமலக்கண்ணன். இவர் லோன் வாங்கியிருக்கும் வங்கியின் மேலாளராக வருகிறார் பாரதி (தமன்னா). இருவருக்கும் முதலில் மோதல், பின்னர் காதல் என படம் நகர்கிறது. ஆனால் இந்த காதல் திருமணத்தில் கைக்கூடுவதற்கு தடையாக இருக்கிறார் உதயநிதியின் பாட்டி வடிவுக்கரசி. அப்பா மற்றும் பாட்டி பேச்சை தட்டாத உதயநிதி, தமன்னாவை எப்படி கரம்பிடிக்கிறார், அந்த திருமண உறவு என்ன ஆகிறது என்பது தான் மீதி படம்.
ஏற்கனவே பல சினிமாக்களில் நாம் பார்த்த கதை தான். அதை தன்னுடைய ஸ்டைலில் சொல்லியிருக்கிறார் சீனுராமசாமி. வழக்கம் போல இரட்டை அர்த்த வசனங்கள், ஆபாசக் காட்சிகள் என எதுவும் இல்லாமல், குடும்பத்துடன் சென்று படம் பார்க்க கேரண்டி கொடுக்கிறார் இயக்குநர். ஆனால் படம் சுவாரஸ்யமாக இருக்கிறதா என்பது தான் கேள்வி.
படம் ஆரம்பித்தது முதல் இறுதி வரை ஒரே மாதிரி மெதுவாக நகர்கிறது. விவசாயிகள் தற்கொலை, நீட் தேர்வு, இயற்கை விவசாயம் உள்பட ஏகப்பட்ட விஷயங்களை படத்தில் பேசியிருக்கிறார்கள். ஆனால் அவை அனைத்தும் படத்தின் ஒரு பகுதியாக இல்லாமல், வேண்டுமென்றே திணிக்கப்பட்ட பிரச்சாரமாக வருவதால் ஓவர் டோஸாக மாறி மயக்கம் வர வைக்கிறது. உதயநிதியின் இமேஜை தூக்கிப்பிடிக்க இயக்குனர் நிறையவே மெனக்கெட்டு இருக்கிறார்.
படத்தில் உதயநிதிக்கும் தமன்னாவுக்கும் இடையேயான காட்சிகள் ரசிக்கும்படியாக இருக்கிறது. குறிப்பாக திருமணத்துக்கு பிறகான காட்சிகள் நல்ல ரொமான்ஸ். அதுபோல், தமன்னாவுக்கு ஏற்படும் பிரச்சினை படத்தின் ஹைலைட். ஷார்ட் குர்தா, ஜோல்னா பை என ஒரு சமூக ஆர்வலர் கெட்டப்பில் மிகவும் சமத்து பிள்ளையாக வருகிறார் உதயநிதி. உண்மையிலேயே இந்த படத்தில் நன்றாக நடித்திருக்கிறார். தமன்னாவை வடிவுக்கரசி எங்கோ அழைத்து சென்றுவிட்டார் என அறிந்து பதறும் அந்த காட்சியை உதாரணமாக குறிப்பிடலாம். ஆனால் படம் முழுவதும் 'நான் ரொம்ப நல்லவன் சார்' என்ற இமேஜை கட்டிக்காக்க போராடுகிறார்.
Sf
ReplyDelete